Aldus Susan Sontag in het essay Schrijven als lezen (2000) uit de bundel Waar de nadruk ligt. Het begin van het essay gaat over de verbondenheid die Sontag voelt tussen het lezen en het schrijven van romans. // Lees verder //
'Schrijven betekent ten slotte jezelf telkens toestemming geven om je op een bepaalde manier uit te drukken. Te verzinnen. Te springen. Te vliegen. Te vallen. Je eigen karakteristieke manier van vertellen en volhouden te ontdekken; dat wil zeggen, je eigen innerlijke vrijheid te vinden. Streng te zijn zonder jezelf neer te sabelen. Niet te vaak te stoppen om te herlezen. Jezelf als je denkt dat het goed (of niet te slecht) gaat toe te staan om gewoon door te gaan. Niet te wachten op het duwtje van de inspiratie.'
Aldus Susan Sontag in het essay Schrijven als lezen (2000) uit de bundel Waar de nadruk ligt. Het begin van het essay gaat over de verbondenheid die Sontag voelt tussen het lezen en het schrijven van romans. // Lees verder //
0 Comments
De afgelopen twee weken heb ik geen moment aan mijn boek gewerkt. Dat is niet waar. De afgelopen twee weken heb ik geen enkele keer het computerbestand van mijn boek geopend en geen letter erbij geschreven, ook geen woord of zin geschrapt. Een maker moet zo nu en dan afstand nemen van het werk waaraan hij of zij bezig is. Omdat je druk bent met andere bezigheden, omdat afstand nemen ervoor zorgt dat je weer met een heldere blik kunt kijken of luisteren of omdat er soms iets moet gebeuren voor je verder kunt. // Lees verder // Omdat boeken zichzelf niet verkopen probeer je als schrijver ook je steentje aan de verkoop bij te dragen, onder andere door zoveel mogelijk voor te lezen uit eigen werk. Nu helpt het dat ik optreden en voorlezen erg leuk vind om te doen, dus het is in de basis absoluut geen kwelling. Wat het soms tot een bezoeking maakt, zijn de omstandigheden, zoals daar zijn: tijd en plaats. Ik heb denk ik door de jaren heen klokje rond op het podium gestaan, half 4 's nachts, 9 uur 's ochtends en alles daartussen. En waar ik zei podium bedoel ik café, dijk, yurt, pretpark, bioscoopzaal, museum, rotonde, stop de tijd. // Lees verder // Ik zit met mijn hoofd ergens anders. Of misschien moet ik zeggen in mijn hoofd. In een andere stad, in een ander land waar een deel van mijn roman zich afspeelt. Het is een stad waar ik twee of drie keer in mijn leven ben geweest, de laatste keer was meer dan tien jaar geleden. Het valt me de afgelopen dagen op hoe makkelijk het is om een beeld van een (vreemde) stad te krijgen, door middel van vage herinneringen, scènes uit films, boekfragmenten. En niet te vergeten mijn laatste ontdekking, al jaren oud volgens mij maar ik ben niet zo rap met die zaken, virtuele wandelingen met de streetview optie van google maps. Wat een rare ervaring is dat. // Lees verder // 'Kom Lucky Luke, ik ga je in bed leggen.' Hij strekt zijn armen uit naar zijn zoon, maar die laat zich van de bank afglijden en rent de kamer uit, de trap op. Alma staat op van tafel, doet de televisie uit, stapelt de borden en het bestek op en zet die in de afwasmachine. Ze spoelt de pannen af en puzzelt die naast de borden, daarna schenkt ze haar wijnglas vol. Staand bladert ze door de krant die op tafel ligt, ze scant koppen, bekijkt vluchtig de foto's, vouwt hem na een paar pagina's dubbel en gaat op de bank zitten. Het is acht uur. Ze zet de televisie aan. Jasper zingt voor Lucas, Lucas fluistert van elke zin de laatste twee woorden mee. // Lees verder // Vorige week was ik aanwezig bij één van de vele literaire avonden die Nederland, en specifiek Amsterdam, rijk is. Het was mooi weer en het café zat stampvol, de literatuur leeft, zogezegd. Eén van de gasten van de avond was een actrice die een boek heeft geschreven dat over een aantal maanden uitgegeven zal worden. Ze werd hierover geïnterviewd en zei: 'Ik heb dit boek geschreven zonder pretenties.' Misschien heb ik het verkeerd verstaan, dacht ik nog, want ik zat tegelijkertijd een broodje hamburger te eten, en eten en luisteren is soms een lastige combinatie, maar een collega schrijver die naast me zat begon net als ik (tussen twee happen door) te zuchten en te mopperen. // Lees verder // Eerst even een korte mededeling aan de lezer: het idee was dat ik elke week een blog zou schrijven over het schrijven van mijn derde roman en aanverwante zaken. Ik heb besloten niet elke week maar om de week een blog te plaatsen, dat komt zowel de blog als mijzelf ten goede. Het is een tijdtechnische kwestie. Tot zover de huishoudelijke mededelingen. // Lees verder // Een paar weken geleden was ik in De Balie in Amsterdam bij een avond over vriendschap, waar de Duitse filosoof Peter Sloterdijk sprak. Hij zei dat ieder mens een kamer nodig heeft, met het respect dat vaders, moeders, broers, zussen, kinderen, partners niet zonder kloppen de deur open doen. Daarna sprak hij over een figuurlijke, spreekwoordelijke deur, de deur in je hoofd, waarmee je je gedachtes, gevoelens, etc. voor jezelf kunt houden. Als voorbeeld noemt hij de situatie waarbij je partner aan de ontbijttafel tegen je zegt: "Ik weet waar je aan denkt." Diegene klopt niet aan maar stapt zo je hoofd binnen. //Lees verder// Wanneer begin je aan een nieuw boek? Ik ben, tot nu toe, geen schrijver van de overkoepelende ideeën, een groot masterplan. Ik werk aan één roman tegelijkertijd, eerlijk gezegd voelt het schrijven van een boek voor mij sowieso als een masterplan. Geen A.F.Th.-achtige taferelen in mijn hoofd wat betreft meerdere zoveeldelige romancycli die door elkaar heen lopen. En geen Henk van Straten praktijken, die aan twee romans tegelijkertijd schreef: Salvador en Superlul, een tragedie en een komedie die ook samen uitkwamen. One book at a time voor mij. //lees verder // |
Liesbeth Mende"Mende doet mij denken aan de jonge Campert"
|